De aftrap van de nieuwe serie Baasje en hond! Huisarts Rien Meijer en therapeut Trudi Hendriks zijn thuis en actief in het Spijkerkwartier. Rien staat kort voor zijn pensioen. In gesprek over hun honden Armand en Willem leren we hen beter kennen.
LOYALE GEZINSLEDEN
Hebben jullie altijd honden gehad? Rien: 'Nee, ik pas sinds ik met Trudi ben. Zij vond het zonder hond stil in huis.' Trudi: 'Met mijn ex had ik een kruising tussen een herder en een boxer. Ik werd het meisje met de oude hond genoemd. Als wij de voordeur openzetten ging hij zelf naar het park aan de overkant. Daar liep hij zijn eigen rondje. Mijn eerste hond met Rien was Shelly (zie foto rechtsonder). Een Franse herder met een eigen wil. Die kwam in ons leven toen we gingen samenwonen in Doesburg. Onze wereld stond op zijn kop met scheidingsperikelen. De hond gaf mij een gevoel van veiligheid. Het was wel een beetje een ordinaire hond. Ik heb er hard aan gewerkt om haar socialer te krijgen. Ze kwam uit een Amsterdamse flat en was verwaarloosd. Als wij haar niet in huis hadden genomen was de kans groot geweest dat ze haar hadden laten inslapen.' Rien: 'Ik zou mijn dochter niet snel Shelly noemen, maar zo was haar naam nu eenmaal en die paste bij haar. Door het vele lopen met haar heb ik de seizoenen langs de IJssel bewust mee gemaakt. Na haar overlijden hebben we haar as daar uitgestrooid.' En jullie huidige honden? Rien: 'Armand kwam als vijfjarige bij ons in het Spijkerkwartier. Een vriendin die hondentrainster is vond zijn 
rustige natuur goed bij ons passen. Hij is nu dertien jaar. Het zijn dieren die in een roedel jagen dus na een paar jaar zochten we een pup erbij voor zijn gezelligheid.' Waarom deze namen? Rien: 'Armand heette al zo, het paste bij hem. Willem heette eerder Eclaire. Dat vonden wij niet mooi. Wij kozen voor Willem omdat die naam veel in mijn familie voorkomt.' Zijn jullie hondenmensen? Trudi: 'Ja ze zijn loyaal, no matter what. Ik ben ook een kattenmens, vanwege het eigenzinnige en dat je ze kan knuffelen. Rien is allergisch voor katten, dus die kon ik niet meenemen. Willem is gelukkig een knuffelhond. Ik vind het prettig aan honden en mensen als ze hun eigen gang kunnen gaan. Ze niet de hele tijd aandacht nodig hebben.' Rien: 'Mensen kunnen een slecht humeur hebben. Honden zijn altijd enthousiast en een goede kameraad. Ze maken echt deel uit van het gezin. Toen mijn dochters klein waren werd ik bij thuiskomst enthousiast onthaald door ze. Nu zijn het de honden die altijd 
blij zijn als ik binnenkom. Ik zie vanaf buiten al hun blije kopjes achter het raam zitten. Dat is leuk thuiskomen.'
HONDEN VAN STAND
Hoe heet dit ras? Rien: 'Petit Basset Griffon Vendeen. Typische kenmerken zijn gedrongen, korte poten en een sprekend gezicht met 'droopy eyes'. De honden zijn via hun fokker automatisch aangesloten bij een rasvereniging. Het zijn jachthonden. Op hondenfamiliedagen kun je oefenen in spoorzoeken. Was ik meer bezig met het spoor te volgen dan Willem (lacht hij). Eens maar nooit weer.' Zijn jullie actief bij die vereniging? Trudi: 'Niet echt. Je ziet daar veel bodywarmers, leren hoeden en waxlaarzen. Dat past wel bij een jachthond. Kwam ik daar aan in het zwart met hoge hakken lopend door drassig gras (lacht ze). Sommigen nemen een rashond voor de status.' Dat past waar jullie nu wonen. Trudi: 'Dit mag dan een rijksmonument zijn, eerder woonden we ook al mooi. Toen hadden we een grote stinkende Briard. Het was meer toeval dat we een rashond kregen. Al mijn honden zijn herplaatsers. Er zijn al zo veel asielhonden. Altijd heb ik alles tweedehands: honden, auto, vintage meubilair, man en kinderen (lacht ze). Willem is de eerste hond die bewust gekozen is. Ik vond het geweldig en heb vier maanden een sabbatical genomen om hem op te voeden (zie foto rechtsonder). Het is verstandig dat als je een hond neemt je nadenkt over wie je bent, hoe je leeft en welke hond daar bij past. Zo voorkom je veel ellende. Bij ons passen rustige zelfstandige honden. Er zijn maar een paar fokkers van dit ras in Nederland. Ik moest een motivatiebrief schrijven toen we op zoek naar een pup gingen. Je wordt gescreend. Ze willen dat de hond op een goede plek terecht komt. Armand was een Nederlandse showkampioen en een afgekeurde fokhond. Mooi dat ze de bloedlijn zuiver willen houden. 
Heel anders dan bij veel broodfokkers. Vanwege het jachtinstinct is het best een ingewikkeld ras. Veel mensen laten ze niet eens loslopen. Als ze een spoor ruiken zijn ze weg, dat weet je. Willem hebben we van kleins af aan met brokjes en complimenten geconditioneerd dat terugkomen leuker is dan weglopen.'
VROLIJKE NETWERKERS
Wat geven deze honden jou? Trudi: 'Het zijn beide zachtaardige honden, net als wij (lacht ze). Qua karakter lijk ik wel op Willem. Van hem word je vrolijk en hij gooit zich makkelijk ergens in wat niet altijd handig blijkt te zijn. Armand is onzekerder en onderdanig. Hij is veel aangevallen door andere honden. Armand is ook zen. Hij zit in zijn eigen wereldje. Dat rustige heeft Rien ook. Onze honden zijn eigenzinnig en zelfstandig. Volgzame types als Golden Retrievers zijn niets voor mij. Het liefst zou ik een Rottweiler willen, maar die hebben al zo'n naam. Ik houd van grote zelfverzekerde honden. Die hoeven zich niet te bewijzen en zijn vaak rustig. Vanwege 
onze bovenwoning hebben we bewust voor kleinere honden gekozen.' Heb jij bewijsdrang? Ik ben zelf een 'afgebroken' reus (verwijst ze lachend naar haar geringe lengte). Nee, ik ben vooral onbevangen en op het positieve gefocust. Mijn enthousiasme en Rien's bedachtzaamheid houden elkaar mooi in evenwicht.' Met welke van de twee heb jij meer, Rien? 'Met Willem, die is meer op ons gericht. Met zijn staart omhoog gaat hij makkelijk op andere honden af. Hij is vrijer en stoerder dan Armand. Die heeft dan de staart tussen de benen en maakt zich onzichtbaar. Pas als het tussen Willem en nieuwe honden goed zit komt hij ook wel even kijken. Armand is een einzelgänger en angstiger. Wellicht om wat hij vroeger heeft meegemaakt. Thuis laat hij zich wel gelden.' Trudi: 'Ik geef Armand bewust altijd het eerste brokje en laat hem als eerste in de auto stappen om hem wat te helpen ten opzichte van Willem.' Krijg je door de honden meer contact? Rien: 'Als wij met ze over straat lopen, zie je vaak een glimlach verschijnen bij mensen. Je wordt makkelijk aangesproken, maar met mensen die alleen over honden praten ben ik snel uitgepraat. Als huisarts raad ik soms eenzame ouderen aan een hond te nemen, zowel vanwege de beweging als het contact.' Trudi: 'Alsof we met een heel mooi kind lopen, mensen reageren
erop. Ook mannen. Ik zeg wel eens vroeger keken mannen naar mij, nu naar de hond' (lacht ze).
WHO DONE IT?
Hoe gaan jullie met hondenpoep om? Rien: 'Ik vind het belangrijk daar verantwoordelijkheid voor te nemen. Je ziet helaas genoeg poep liggen. Het wagentje dat het hondenveldje schoon maakte is wegbezuinigd. Iedereen is nu verplicht zakjes bij zich te hebben, anders krijg je honderd euro boete. Ik ben zelfs een keer daarop gecontroleerd.' Trudi: 'Wij zijn poepzakbeheerder van een dispenser. In de wijk staan er zeven die allemaal geadopteerd zijn. Voor de wijkkrant had ik de twee vrouwen geïnterviewd die met krijt hondenpoep op de stoep omcirkelden. Wie achter dat protest zat was tot dan toe niet breed bekend. Sindsdien doe ik de PR van de hondenpoepgroep (lacht ze). Ze kregen subsidie voor hondenpoepzakdispensers. Rien fotografeert als hobby en maakte de PR foto's bij de plaatsing van de eerste dispenser.'
ALICE IN HET SPIJKERKWARTIER
Uit welk milieu komen jullie? Trudi: 'Mijn vader was voorzitter van een tennisclub en vertegenwoordiger van ijzer- en staalbedrijven. Mijn moeder had geen opleiding. Ik ben in de familie lang de enige geweest die naar de havo ging. Al mijn nichtjes gingen naar de huishoudschool. Ondanks dat het mij makkelijk afging wilden mijn ouders niet voor verdere studie betalen. Ik kon immers werken. Dus ben ik mijn eigen weg gegaan.' Rien: 'Mijn ouders komen uit een arbeidersmilieu en wilden dat hun kinderen wél de mogelijkheid kregen te studeren. Mijn vader was verzekeringsvertegenwoordiger en mijn moeder is verpleegster geweest. Ik kon goed leren en heb gekozen medicijnen te gaan studeren. Achteraf had ik liever een echte Bèta studie willen volgen. Op het gymnasium voelde ik mij tussen de 'gegoede' burgerij met hun eigen mores eerst een vreemde eend. Het corps of Rotary was niet echt mijn ding. Nu voel ik mij gelukkig geen buitenstaander.' Heb jij een levensmotto, Trudi? 'Een spreuk van Alice in Wonderland hangt aan mijn sleutelbos: niets is wat het is en alles is anders. Door onze beroepen zien wij soms ook de andere kant achter de mooie façade. Ik voel mij wel eens net als Alice.' Wat vinden jullie leuk aan de wijk? Trudi: 'Het dorpse maar toch het stadse, het groen, de huizen en de activiteiten. De mensen zijn leuk en oorspronkelijk. Omdat Rien hier niet zijn praktijk heeft is hij hier niet de huisarts en kan gemakkelijker zichzelf zijn. Contacten voelen vrij, mensen hebben hun eigen leven.' Passen de honden goed bij jullie levensfase? Trudi: 'Ja. We zitten in een overgangsfase. Ook door de naderende pensionering van Rien. Waar het naar toe gaat is open. Toch voelt onze wereld rustig. Sowieso willen wij in de wijk blijven. Vanwege ouderdom en een tumor zal Armand niet nog heel lang leven. Willem blijft nog wel een tijd bij ons. Tot nu toe worden al mijn honden heel oud' (klopt ze af).
Met medewerking van: Henny Verheijen. Foto's: Rien Meijer en Trudi Hendriks.