Het is woensdag 23 april en een groep van 20 wijkbewoners verzamelen zich voor De Lommerd. Ze zijn allemaal afgekomen op de oproep om mee te doen aan de Spijkerkracht-wandeling door het Spijkerkwartier. Het thema is weetjes, anekdotes over de wijk door de ogen van de wijkbewoners. Vier wijkbewoners zijn enthousiast om hun verhaal te delen.
Phillip en Egbert vertellen als eerste over het Wijkcentrum De Lommerd. De locatie waar Spijkerkracht altijd welkom is om de wandeling te starten en af te sluiten. Is iedereen bekend aan welke groepen en activiteiten de Lommerd allemaal onderdak biedt? Bijvoorbeeld het COC (belangenbehartiger van de lhbti+ gemeenschap), of het boeddhistisch centrum Triratna? Weet u dat er EHBO cursussen gegeven worden voor schooljuffen en meesters? Of dat er wisselende expo’s zijn van uiteenlopende kunstenaars, En dat er veel vrijwilligers werken om De Lommerd draaiende te houden? Misschien leuk om eens te komen als op donderdagmiddag om 12 uur lekkere en voedzame soep geserveerd wordt.
Daarna leidt Han ons rond, hij heeft op maar liefst 6 verschillende locaties in de wijk gewoond. We lopen langs zijn vierde woning. Eind jaren zeventig was het Spijkerkwartier de minst gewilde wijk om te wonen. Gezinnen met kinderen trokken weg, de prostitutie en de daarbij horende criminaliteit tierde welig, het was onveilig in de buurt. Op de plek waar Han ons mee naar toe neemt in de Riethorsterstraat staat het nu vol met huizen, maar het was destijds een verpauperde lege ruimte. Voor de locatie tussen de Steenstraat, Eusebiusbuitensingel, Parkstraat en Spijkerlaan/Kastanjelaan was een bestemmingplan gemaakt en aangeduid als een nader in te vullen locatie. Om de locatie vorm te geven waren er bewoners nodig, de woningbouwvereniging het CWS ging niet voor de leegstand bouwen. Er werd een lijst aangelegd van potentiële bewoners waaronder Han. Uiteindelijk werden de woningen in 1986 opgeleverd. Wie op zoek was naar een woning kon er direct een krijgen, de buurt was toen nog steeds weinig geliefd.
De groep wandelaars vervolgt hun weg en komt aan in de Prins Hendrikstraat. Paul vertelt over de heftige gebeurtenis op de hoek van de Prins Hendrik straat en de Spijkerstraat. Daar werd in 2020 de 73 jarige wijkbewoner en oud-docent Jan door vijf jongens onder valse voorwendselen naar buiten gelokt en zwaar mishandeld. Jan overleed aan zijn verwondingen. In die tijd kwamen “pedojagers" in Nederland vaker voor en bi- en homo-mannen waren daarbij het slachtoffer. De aanname dat de daders uit een achterstandwijk kwamen was niet terecht. De bijna allemaal jongeren onder de 18 jaar, bleken uit welgestelde gezinnen te komen. Paul vertelt over het toenemende geweld tegen de LHBTIQ+ gemeenschap ook nu. Deze verhalen moeten daarom verteld blijven worden om herhaling te voorkomen.
De route gaat vervolgens naar een groot huis met negen kamers in de Prins Hendrikstraat. Han en zijn partner waren de derde kopers sinds 1886. De bijna 100 jarige mevrouw Nienhuis was toendertijd de laatst overgebleven telg van de familie sinds 1926. Het huis was sterk verwaarloosd. Han zegt: “…Op zolder vonden we de dienstbodenkamer met lampetkantafel achter een dikke laag spinnenwebben, er was geen badkamer en de gordijnen op de 1everdieping verpulverden als je ze aanraakte. Maar de engeltjes aan het plafond, de grote schuifdeuren, de zitbankjes met de binnenluiken waren prachtig evenals het mooie hang en sluitwerk. En natuurlijk een prachtige veranda met Franse lelies…”. In 1994 zijn Han en zijn partner erin getrokken en hebben jarenlang kamer na kamer het huis opgeknapt en bewoonbaar gemaakt. De prins Hendrikstraat is nog steeds een straat met veel saamhorigheid. Toen in 2003 Han en zijn partner getrouwd zijn, was de hele straat door straatgenoten versierd met roze linten en hartjes op de tegels.
Han’s eerste huis, en laatste in deze route, stond in de Emmastraat 38, het grote huis van Karel en Lenie Rommel. Eind jaren 60 zat het vol met kamerhuurders. De kamers waren ook een zoete inval voor een groep bezoekers van de jongerensocieteit TUDEPI, het latere Willem I. Het was een gezellige boel. Daarnaast was in alle straten in het Spijkerkwartier de prostitutie verspreid aanwezig. De huur was 125 gulden en moest maandelijks worden afgedragen bij de fam Rommel in de Bakkerstraat. De kamer van Han lag op de beletage in de achterkamer met de hoge ramen met uitzicht op de grote kastanjeboom. Juist als de wandelaars in de Emmastraat aankomen wordt deze kolossale kastanjeboom, helaas vanwege ziekte, met een kraan over de woning getakeld en afgevoerd.
Uiteindelijk eindigt de wandeling in de Lommerd waar in de huiskamer een kopje koffie of thee geserveerd wordt met een heerlijk stukje cake. Het was een mooie wandeling waar onderweg persoonlijke verhalen en kennis gedeeld en uitgewisseld zijn en nieuwe contacten en verbindingen zijn gelegd.
