De Spijkerbuurt wordt langzaam aan steeds voller, dat weet je. Het hoort erbij wordt er beweerd. Lopen op de stoep wordt als gevolg hiervan een activiteit vol hindernissen. Een groeiend aantal mensen ondervind heeft hier last van, hoor en zie ik in mijn omgeving en ervaar ik zelf. Ouderen en ouders met ‘kinderen in een wagen’ maar ook ‘los’ worden gedwongen regelmatig de straat op te gaan vanwege ‘blokkades op de stoep’. De hoge stoepranden en het langsrazend verkeer maken dit tot een hachelijke onderneming. Hiermee worden ze feitelijk geweerd uit delen van de wijk. Het is niet toevallig dat er nauwelijks rollators of rolstoelen in de wijk te zien zijn en dat het aantal ouderen daalt.
Je kan deze ontwikkeling zien als een cultureel selectieproces. Alleen personen die de hindernissen voor lief nemen passen in de wijk. Hoe dit fenomeen, de bijna ontoegankelijke wijk, te rijmen is met het door de overheid uitgedragen beleid van diversiteit en toegankelijkheid is een vraag.
Er wordt door sommigen beweerd dat de wijk een parkeerprobleem heeft. Ik wil niet ontkennen dat er in de wijk bijna meer autobezitters wonen dan dat er parkeerplaatsen zijn. Op de momenten dat alle autobezitter thuis komen is er geen parkeerplaats te vinden waardoor er wat verder gelopen moet worden. Dit zal trouwens volkomen uit de hand lopen als alle autobezitters zonder parkeervergunning en potentiele autobezitters ook een vergunning krijgen, maar daar gaat dit stukje niet over.
Het grote mobiliteits-probleem is niet het vinden van een parkeerplekje voor onze auto. Nee dat is de toegankelijkheid van de wijk te voet. Dit probleem wordt niet alleen ervaren door jou als automobilist, maar door een veel groter aantal mensen. De bewoners en bezoekers van-, en passanten in de wijk, iedereen die hier loopt heeft er min of meer last van. In het verleden is de stoep bedoelt of misschien zelfs bedacht om verkeersstromen te scheiden. De voetgangers konden zich via de stoep veilig verplaatsen, was het idee denk ik.
In delen van het spijkerkwartier zijn grote stukken van de stoep verbruikt als parkeerplaats voor fietsen. De laatste trend is ook scooters op de stoep te parkeren. De ruimte die door deze scooters wordt ingenomen is groot, vergelijkbaar met 3 fietsen ongeveer.
ik kwam bij een ‘rondje om het huis’ 151 fietsen en 10 scooters tegen. Dit is al bijna 7 % scooters. Voor de rekenaars onder u; het gelopen rondje is +/-180 meter lang. Tot 1 ½ jaar geleden kwam je hier sporadisch een geparkeerde scooter of brommer tegen.We zullen maar niet denken over de gevolgen als deze trend doorzet.
Daarnaast lijkt het tegenwoordig de praktijk om de betonnen paaltjes die de stoep van de straat op vele plaatsen scheiden te verwijderen. Ooit, in het begin van de jaren 90 van de vorige eeuw, zijn deze paaltjes geplaatst om het het parkeren van auto’s op de stoep tegen te gaan. Het middel verdwijnt en het probleem? O ja, het geheugen is vergeten. Er wordt tegenwoordig dankbaar gebruik gemaakt van de opnieuw geboden mogelijkheid om auto’s op de stoep te parkeren. Bijvoorbeeld op de hoek Driekoningenstraat-Driekoningendwarsstraat staan nu vrijwel continue auto’s van coffeeshop bezoekers op de stoep geparkeerd. En ja, het autoverkeer heeft zo minder last van op de straat geparkeerde auto’s.
De oorzaak van de fietsen- en nu ook ‘scooterproblematiek’ laten we maar in het midden. Het heeft niets te maken met de stijging van het aantal buurtbewoners, woningsplitsing, studentenhuizen, de normvervaging, en het in het centrum plaatsen van ‘ik’. Er is ook niemand verantwoordelijk voor de openbare ruimte. Dit zijn vooralsnog allemaal losstaande zaken.
Fietsennietjes zijn geen oplossing, het blijken weesfietsenstallingen te zijn, voor ¾ gevuld met ongebruikt afgeschreven vervoermiddel. Het is nu wachten op de eerste ‘weesscooters’ die maanden, jaren ongebruikt op de stoep staan. Een oplossing zou het instellen van een fietsparkeer vergunningstelsel kunnen zijn. Een vergunning kost geld, en is daarmee een ontmoedigende factor. er kan zelfs een maximum aantal worden bepaald. Zonder vergunning mag je niet parkeren behalve op betaaldparkeervlakken. In het vergeten 'auto parkeervergunningstelsel' was de beperkte beschikbaarheid van de vergunningen een argument om geen auto aan te schaffen. Je moest er jaren op wachten, en dat werkte. bij tweewielers zal het ook werken. Ik zal hier de handen niet voor op elkaar krijgen, dat weet ik wel, maar toch, vroeger hadden we ook fietsbelasting.
Er is vanwege de toename van het aantal bewoners in de huizen en tuinen steeds minder ruimte om de fietsen en scooters op het eigen terrein te stallen, ze moeten wel op de stoep. Daarmee is het probleem al meer dan 15 jaar geleden te voorzien geweest. Er is niets gedaan.
Je kan zeggen dat we juist hierom niet moeten zeuren. Het gaat toch goed in de wijk, ‘iedereen’ wil hier wel wonen. En dat is ook waar. Wat vergeten wordt is dat deze ‘iedereen’ die andere iedereen uitsluit. Omdat die iedereen bijvoorbeeld niet meer bij de winkel of de bushalte kan komen.
Groet Martijn Aarts, Driekoningenstraat 45, 6828 EM Arnhem